Lyman Frank Baum
CZARNOKSIĘŻNIK Z KRAINY OZ
wydawnictwo: Vesper
ocena: 6/6
Lyman Frank Baum stworzył wiele książeczek dla dzieci, w tym
popularne na Zachodzie, a u nas niemal zupełnie nieznane opowieści o
mamie Gąsce, tacie Gąsce, czy życiu i przygodach Świętego Mikołaja.
Największą sławę, rozgłos i nieśmiertelność zapewniła mu jednak prosta
opowieść o Dorotce, którą tornado przerzuciło do tajemniczej krainy Oz. I
choć autor napisał jeszcze trzynaście (!) kontynuacji, a od pierwszego
wydania minęło sto piętnaście lat, to ta pierwsza, pozornie błaha, w
istocie wielowarstwowa, historia pozostaje niezmiennie przepiękną
opowieścią, bez której na pewno nie byłoby Harry’ego Pottera, a kto wie,
czy i nie Kronik Narnii. Rzadko który utwór dla dzieci może się z nią
równać.
Streszczać fabuły nie ma sensu, bowiem choć to możliwe, nie sądzę,
żeby zaglądali tu ludzie, dla których sztuka czytania jest osiągnięciem
szczytowym, tym samym nie sądzę, by trzeba było opowiadać jak Dorotka
gdzie trafiła i co tym pojawieniem się uczyniła. Poniekąd utworzyła
kanon, który potem naśladowali wszyscy twórcy fantasy, zmuszając
bohatera fantastycznego świata do wielkiej wyprawy, której oficjalnym
celem było zdobycie czegoś lub pokonanie kogoś, a celem ukrytym poznanie
samego siebie, ujawnienie słabości i mocy drużyny, która bohaterowi
towarzyszyła, ale przede wszystkim wystawienie na próbę jego samego,
bowiem zawsze w finale ów bohater zostaje sam. I tak też jest w
przepięknym „Czarnoksiężniku z Krainy Oz”.
Dorotka musi przebyć aż cztery wyprawy, które zmienią i ją, i jej
towarzyszy, a przede wszystkim na zawsze odmienią świat każdego dziecka i
dorosłego, który zapozna się z tą historią. Po raz pierwszy Dorotka
chce trafić do tytułowego Czarnoksiężnika, by odnaleźć drogę powrotną do
domu, tymczasem poznaje swych nowych niezwykłych przyjaciół: Stracha na
Wróble, Blaszanego Drwala i Tchórzliwego Lwa. Druga wyprawa to
spełnienie rozkazu Czarnoksiężnika, polegającego na zabiciu Złej
Czarownicy ze Wschodu. Trzecia wyprawa to poszukiwanie Dobrej Czarownicy
z Południa. Wreszcie ostatnia, najważniejsza z wypraw, to ta, którą
Dorotka odbywa wewnątrz siebie, gdy poznaje swój charakter, akceptuje
swoje ograniczenia i wady, odkrywając jednocześnie swoje możliwości i
zalety. Przede wszystkim jednak odkrywa moc przyjaźni i znaczenie
wsparcia, jakie otrzymuje się od bliskich, ale też i odpowiedzialności,
która się z tym wiąże. Takie wyprawy odbywać będą potem Harry Potter
przez peron 9 i 3/4, by odkryć swoje przeznaczenie i prawdziwy
charakter, takie przeżyją dzieci, które trafią do Narnii, czy to przez
Szafę, czy Obraz. Trud wyprawy pozna zarówno Biblo i Frodo w utworach
Tolkiena, jak i bohaterowie cykli Brandona Mulla. Ale to „Czarnoksiężnik
z Krainy Oz” uświadamia jak żadna inna książka, że to czego często
szukamy jest tak naprawdę bardzo blisko nas, na wyciągnięcie ręki, tylko
nie potrafimy tego dostrzec czy docenić. Tak jak Strach poszukujący
rozumu, zawsze najrozsądniejszy w ekipie, Drwal bez serca, który ujmuje
wrażliwością czy Tchórzliwy Lew, stający w obronie najbliższych.
Wreszcie sama Dorotka, która od początku ma przy sobie zaczarowane
pantofelki, mogące ją przenieść do domu, ale bez tego nie poznałaby ani
przyjaciół, ani nie nauczyła się tak wiele o sobie i życiu. Książka uczy
też, że nikt nie jest doskonały, jak Czarnoksiężnik, który okazuje się
być starym, wystraszonym iluzjonistą. Nie doskonałość czyni nas jednak
wyjątkowymi, ale umiejętność radzenia sobie z własnymi wadami.
Jest wiele książek, które człowiek powinien w życiu przeczytać.
Zadbajcie o to, żeby jedną z pierwszych jakie pozna Wasze dziecko był
„Czarnoksiężnik z Krainy Oz”.
Recenzja z portalu DZIKA BANDA.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz