wtorek, 27 sierpnia 2013

Na koniec wakacji, post podtrzymujący bloga

Trzydzieści osiem
Jestem niemal pewien, że to ostatni wpis w te wakacje. Oczywiście różne rzeczy zdarzyć się mogą, ale znając siebie, to będzie dobrze, jak się przymuszę, by i za tydzień napisać znów. Więc aby było, kolejny wpis.
W ostatnich czasach znów działo się sporo, ale o jednych rzeczach mówić jeszcze nie mogę, o drugich nie warto, bo jak stwierdziła moja żona - „ruszysz gówno, będzie śmierdziało”. Koniec tematu.
Żeby jednak nie było, choćbym miał zapeszyć, to zdradzę, że skoro opowiadanie „Smak miłości” będzie miało swoją czeską premierę już w szóstego września w antologii „Trinacta Hodina”, to wiem już, że polska premiera będzie w innej antologii, w doborowym towarzystwie i... nie wiem tylko kiedy. Na pewno dam znać. W międzyczasie czekam na premierę antologii „17 szram”, pewną krakowską antologię (na której temat muszę milczeć). Mam też zaproszenie do dwóch kolejnych, termin ledwie miesiąc... Będzie grubo, tym bardziej, że dłubię troszkę przy dłuższych formach. I solo i z Robertem. No właśnie, premiera „Pradawnego Zła” coraz bliżej. Po tym utworze ci co nas nie lubią, znielubią nas jeszcze bardziej. A wielu pewnie do nich dołączy. Nie ukrywajmy, ani ja, ani Robert nie jesteśmy pisarzami grozy. Piszemy (w większości) horrory, krwiste, bardzo mocne i bardzo brutalne. Nie wiem jak zareagować, gdy ktoś narzeka (a znalazłem taką recenzję jakiś czas temu), że dany utwór (mój, Roberta, nieważne) epatuje obrzydliwością, albo skupia się na brutalności, zamiast na klimacie... Hmm, to tak jakby narzekać, że na ostatniej Metallice jest za dużo gitar, albo że Darkthrone brzmi oldschoolowo. Dlaczego niektórym tak trudno zrozumieć, że Stefan Darda chce pisać powieści grozy nasiąknięte ludowym folklorem, Dawid Kain bizzzzarro dla ambitnych, a ja brutalne horrory? Nieważne, kijem się rzeki nie zawróci. Każdy ma prawo do inności.
A skoro znów przy muzyce jesteśmy, to ostatnio obiecałem nową epkę Acrybii... Tak... W tym miesiącu jej nie będzie. Może będzie w przyszłym, ale nie jest to pewne, tak jak i dalsza działalność projektu. Zasadniczo możliwym jest rozwiązanie się na piętnastolecie. Czyli w lutym. To będzie znak. W lutym albo nowa płyta, albo pożegnanie ze sceną. Wszystko zależy od składu lub jego braku. Ja tymczasem szykuję się do koncertu z Damage Case (zapraszam w sobotę na Cytava Rock Metal Festival do Pruszcza Gdańskiego), oraz (co zaskoczyło nawet mnie) pracuję nad reedycją dawnego, kultowego zespołu i szykuję debiut z jeszcze innym. O szczegółach innym razem bo padam na twarz.

Na tapecie:

FILM:


„Dark Knight” Christopher Nolan. Zacząłem odświeżać Batmanów na podpowiedź żony, jeszcze przed miażdżącą nowiną o Benie Afflecku jako nowym człowieku-nietoperku. Dlatego nie będę się do tematu odnosił w tej chwili. Powiem zaś krótko na temat „Dark Knighta”, że niezmiennie jest to najlepszy i najlepiej pomyślany film o superbohaterze jaki miałem okazję widzieć i nieważne, który raz go oglądam, myślę tak samo. Arcydzieło w swej klasie i mistrzostwo gatunku tym samym. Nie wiem, czy ktoś odważy się jeszcze kiedyś zagrać Jokera (może Matt Damon?), każdy przyzna, że to upiorna, prawdziwie przerażająca kreacja psychopaty. Ale czy zwróciliście uwagę, że momentami niektóre pozy i miny przypominają zachowania Jima Carreya z „Batman Forever”? Tak pod rozwagę.... Wciąż nie mogę jednak przejść ponad przesadą w charakteryzacji „Dwóch Twarz”. Ach, i jeszcze nowa Rachel Daws jest jeszcze bardziej wkurzająca, naprawdę dużo bardziej, niż ta pierwsza.


„Dark Knight Rises” Christopher Nolan. Z jednej strony mistrzowskie zwieńczenie trylogii, z drugiej po „Mrocznym Rycerzu” skoczyć wyżej naprawdę trudno i... tu się nie udało. Komiksowa historia upadku Batmana przypartego do muru przez Bane'a jest jedną z najlepszych w historii cyklu, tutaj jest intrygująca, momentami wzruszająca, zabrakło jednak tego emocjonalnego ciosu, tego prawdziwego schwycenia za gardło. Zakończenie choć bardzo dobre, nadmiernie kojarzy się z „Incepcją”. To wciąż świetny Batman, naprawdę wysoka półka, a jednak znacznie niżej od „Dark Knighta”. A co do Bane'a... Wyborny - zwłaszcza ten jego niespotykanie spokojny w każdej sytuacji głos. Takie smaczki lubię.

KSIAŻKA:
I niespodzianka... Tu nie ma nic. Utknąłem we wstrząsającej lekturze dotyczącej historii oddziałów SS i z trudem brnę dalej, a rozpaczliwie próbuję potem odetchnąć, więc horrorów nie szukam, fantasy zaczynam gardzić, a z innymi gatunkami nie zawsze mi po drodze. W końcu skończy się na romansach. Nie pierwszy raz.

GRA:


„Dead Island” zdominował wszystko. Trzeci akt, dziesiąty rozdział, horror na bagnach. Coraz trudniej się oderwać, coraz mniej czasu na granie. Ogarniemy.

wtorek, 20 sierpnia 2013

Koniec sierpnia coraz bliżej

Trzydzieści siedem.
          Sierpień zbliża się ku końcowi. Mimo skrytych marzeń nie jesteśmy dziś na koncercie Rogera Watersa i „The Wall”. Nie powiem, żebym żałował szczególnie, bowiem po widowisku Big Four jestem przeciwnikiem stadionowych imprez. Krótko mówiąc, starzeję się i nie mam ochoty tłuc się przez pół (lub całą) Polskę, po to by na telebimie obejrzeć nawet największego idola, tkwiąc w spoconym tłumie i potem znów odbywać tę samą podróż. Lubię koncerty, gdzie widzę faktycznie na żywo wykonawcę, gdzie mogę dotrzeć pod scenę. Opcja trybun na końcu stadionu w cenie ponad 200 złotych to kolejna sprawa, która skutecznie zniechęciła mnie do pomysłu wyjazdu na ów koncert. 
Niezmiennie, „The Wall” pozostaje moją biblią, zarówno płyta jak i film zajmują unikalne miejsce w życiu moim i mojej żony, nieprzypadkowo też ACRYBIA popełniła już kower „Anybody out there”, a uchylę rąbka tajemnicy, że przygotowujemy następną przeróbkę z tej płyty. Cóż, brzmi to jak lekkie użalanie się i przekonywanie samego siebie, ale prawdą jest, że w tym roku celowo zrezygnowaliśmy z takich występów jak RAMMSTEIN, SLAYER, czy IRON MAIDEN (bo o SOAD to chyba nawet nie wiedzieliśmy), po to by wybrać się na te, które faktycznie pozwoliły nam na obejrzenie wykonawców na żywo. Na ten rok marzy mnie się jeszcze MOONSPELL i NAPALM DEATH. Oba jesienią całkiem blisko. I klubowo.
       Skoro już wspomniałem ACRYBIĘ, zdradzę, że epka poświęcona Charlesowi Baudelaire'owi najpewniej ujrzy światło dzienne jeszcze w tym miesiącu, góra na początku przyszłego. Cieszę się na nią niezmiernie, bo jakby nie patrzeć, nie licząc składanki i DVD, będzie to nasze pierwsze wydawnictwo od dwóch lat. W zasadzie nigdy nie mieliśmy takiej przerwy wydawniczej. Niniejszym też zauważam, że szansa, na pełnowymiarowy album w tym roku jest naprawdę znikoma, by nie rzec równa zeru. Chociaż nagrania jakieś tam popełniamy, coś się klaruje, przy okazji dłubiemy też przy różnych kowerach. Może i z tego coś wyniknie, choć nikt by nie uwierzył, jakie już przeróbki nagraliśmy w ostatnich latach ku własnej uciesze i pochowaliśmy je do szuflady. Pewnie na zawsze. Wrócę jednak do epki. Poza faktem, że będą tam dwa stare numery w nowych wersjach, znajdą się tam też dwie premiery. Dziś zwracam uwagę na numer „Podróż”. Okazało się, że możemy grać jeszcze wolniej. Ci, którzy uznawali nas za prawdziwy funeral doom na dwóch ostatnich płytach, zobaczą, że potrafimy bardziej. I jeszcze ciężej. Czy to wyznacznik nowej drogi? Ciężko powiedzieć. Epki są po to, by sobie pozwolić na odrobinę swobody i eksperymentu. Tak też czynimy. Co ja bredzę - ACRYBIA zawsze pozwala sobie na swobodę i eksperyment. Choć przyznam, że brzemię ostatnich albumów jest dla mnie odczuwalne.

        Literacko zaś brnę do przodu. Na razie się nie będę chwalił, by słomianym zapałem nie błysnąć, ale coś się rodzi nowego. Pracuję nad zamówionymi opowiadaniami, ale czas powrócić do form dłuższych. O tym wkrótce. Tymczasem przypomnę jeszcze o unikatowej czeskiej antologii „Trinacta Hodina”, w której będzie miało premierę moje opowiadanie „Chlat' Lasky'”, czyli „Smak miłości”. Wzruszająca i romantyczna opowiastka z jakich słynę. Oprócz mnie, polski horror reprezentują w niej Robert Cichowlas, Kazimierz Kyrcz Jr, Dawid Kain, Łukasz Orbitowski, Damian Węgielek i Bartosz Czartoryski, z nami zaś dumnie kroczą autorzy czescy: Honza Vojtíšek, Otomar Dvořák, Anna Šochová, Klára Mayerová, Roman Vojkůvka, Ivana Prajerová i inni. Będzie ciekawie, już 6 września.
Tyle na dziś.

Na tapecie:
FILM:

      „Hobbit” Petera Jacksona. Kolejny seans (zdaje się, że piąty), przekonuje mnie dalej, że jest to bardzo dobry film rozrywkowy, w znakomity sposób podkreślający Jacksonową wizję Śródziemia. I jakby nie patrzeć, dalej nie przekonują mnie jego krasnoludy, wyglądające czasem jak Muppety, czasem jak boysband, czasem jak wojownicy z rozkładówki „Długowłosi i uzbrojeni” (nie szukajcie, sam to teraz wymyśliłem). Oczywiście da się to przeżyć, ale brak bród u krasnoluda powinien być karany czymś bardzo przykrym. To tyle z narzekania, bo uwierzcie, w nosie mam zmiany jakich dokonano na rzecz adaptacji. Takie prawo twórcy. Wiadomo, że książka zawsze lepsza, film zaś naprawdę znakomicie się ogląda. Za każdym razem, czy w kinowym 3d, czy w domowym zaciszu. Bojkotuję jednak wersję rozszerzoną, która jest zamachem na mój portfel i obrazą lojalności. No bo po co ja kupuję wersję specjalną dwupłytową, jak potem okazuje się, że jest jeszcze bardziej wypasiona? Już miałem tak przy trylogii pierścieniowej, drugi raz się wkopać nie dam. Czekam zawzięcie na grudniową premierę części drugiej.



       „Batman Begins” Christophera Nolana. Tak, wiem, że całkiem niedawno, a na pewno w tym roku już ten film oglądałem, ale kiedy wczoraj żona zaproponowała odświeżenie sobie TEJ trylogii, jakoś nie mogłem odmówić. I choć przez pierwsze kilka minut myślałem, że jednak za mało czasu minęło od ostatniego seansu, to tradycyjnie wciągnąłem się i zachwyciłem. Dziś będę trąbił laury na temat psychologizacji głównego bohatera i wplecenia wątków dramatu psychologicznego w film o facecie w pelerynie. Nolan dokonał tu cudu i brawa należą mu się za to niewątpliwie. Plus za zaangażowanie w rolach drugoplanowych takich sław jak Michael Caine, Morgan Freeman, Rutger Hauer i Gary Oldman. Zwłaszcza ci dwaj pierwsi wybijają się znacznie przed szereg i stwierdziliśmy z małżonką, że brak nam będzie pary Alfred i Wayne w wydaniu Caine i Bale. Autentycznie martwię się jak będzie wyglądał kolejny film o mej ulubionej komiksowej postaci. I kiedy, za czyją sprawą pojawi się na ekranach kin. Po siedmiu dotychczasowych spodziewam się wszystkiego.

KSIĄŻKA

     „Strefa Śmierci” Stephena Kinga. Kolejna znana książka, której nie czytałem. I bodajże jedna z pięciu kingowych, które do przeczytania mi zostały. Opowieść o mężczyźnie, który posiadł niewygodny dar przepowiadania przyszłości zmieszana z thillerem, nie tylko politycznym. Nie wiem, może ta polityka odepchnęła mnie kiedyś od tej książki, dość powiedzieć, że przez lata jakoś celowo unikałem i jej i jej adaptacji. Zupełnie niepotrzebnie, bowiem jest to jedna z najciekawszych i najlepiej napisanych książek autora. A może po prostu właśnie takiego Kinga lubię, gdy poza dziwacznymi, obrzydliwymi pomysłami, jawi się jako czujny obserwator rzeczywistości, wrażliwy opowiadacz miłosnych historii i surowy moralizator współczesnego mu świata. Przyznaję, że pierwsza część książki pochłonęła mnie absolutnie, przez drugą raczej się przebijałem, niemniej finał wynagrodził mi poświęcenie. Bardzo dobra rzecz.

GRA:

       Bez niespodzianek. Zamuliłem się w „Falloucie 2” - odbijam się między Gecko i Kryptopolis i choć klimat miejscówek jest naprawdę niezły, to jednak haczyka z jedynki, który połknąłem momentalnie jakoś mi brak. A smaczek, że co rusz natykam się na hydroprocesory, od których zależało życie mojej postaci w poprzedniczce jest „przezabawny”. I wredny. Podoba mnie się.
Na drugim biegunie zaś mamy „Dead Island”. Tu wciągłem się na dobre, pewnie dlatego, że można sobie niezobowiązująco wykonać questa i wrócić do innych spraw, zamiast ślęczeć przed monitorem. Akt II, broń palna, miasto owładnięte chmarami zombie i resztkami bandytów. Robi się ciekawie i gorąco. Zanosi się, że skończę drugą grę w tym roku.

Tyle na dziś
Bez odbioru.

czwartek, 15 sierpnia 2013

Przemyślenia na tapecie raczej

Trzydzieści sześć.

Ciężko napisać coś nowego, gdy poprzedni wpis wywołał taki odzew, że aż trafił jako wstęp do pewnej antologii. Wkrótce będę mógł zdradzić jakiej. Nie o antologiach jednak dziś, bo o tych jeszcze sporo będzie wkrótce. W zasadzie, dziś nie będzie o niczym, bo mam dziesiątki zaległych recenzji filmowych, książkowych i płytowych, więc tym się aktualnie zajmę. W przyszłym tygodniu czas zaś ruszyć z nowymi projektami literackimi, o których też już wkrótce. Coraz jaśniejsza staje się wizja nowej Arcybii, za trzy tygodnie zaś gramy z Damage Case na Cytava Rock & Metal Festival  z całą bandą innych znamienitych formacji. Więcej szczegółów - tutaj. Dlatego pozwolę sobie dziś się nie rozpisywać -wszelkie przemyślenia powplatam w przeglądane na tapecie rzeczy.

Na tapecie:


FILMY:

Cast Away - Poza Światem” Roberta Zameckisa. Współczesna wersja Robinsona Cruzoe? Raczej nie, choć sporo podobieństw można się dopatrzeć. Jest to opowieść o pracowniku firmy kurierskiej, pracoholiku, który w wyniku katastrofy trafi na bezludną wyspę. Film umknął mi przed laty, teraz obejrzałem go za namową żony. Zameckis na stołku i Tom Hanks przed kamerą. Przypomina to coś? Oczywiście, „Foresta Gumpa” tegoż duetu. Z tą różnicą, że „Cast Away” jest zdecydowanie mniej przebojowy, niemal w ogóle nie zabawny, za to równie wzruszający, momentami wręcz smutny. Taki duet musiał nakręcić film co najmniej dobry. I tak jest w istocie. Do poziomu „Gumpa” jednak daleko.

Joe Kidd” John Struggesa. Jest to niewątpliwie jeden z westernów mojej naiwnej młodości. Wynika to z faktu, że moi rodzice bardzo kontrolowali co ich pociecha ogląda, do tego stopnia, że nawet „Wejście smoka” było dla mnie za brutalne do lat nastu. Jest w tym sens, oczywiście. Niemniej właśnie tu upatruję faktu, że wsiąkłem w horrory (szczególnie literackie – bo tu nikt mi cenzury nie narzucał). Ów film zaś był jednym westernów, które obejrzałem z ojcem mimo iż nie nadawano go zwyczajowo w południe niedzielne (gdzie zawsze szły westerny klasyczne, lajtowe i poprawne politycznie). I po latach zapamiętałem tylko scenę z rondlem, scenę z wazonem i oczywiście z pociągiem. Teraz, kiedy wreszcie wpadł w moje ręce odkryłem z radością, że to jest właśnie „ten” western, z lekkim rozczarowaniem, że to jednak nie jest film wybitny. Ba, ciężko go nawet nazwać dobrym. Banalna fabuła, naciągana i w finale do bólu nielogiczna, ale za to jakże hollywoodzka. I wszystko byłoby klapą, gdyby nie znamienity Clint Eastwood, który jest tu wprost przezabawny, pogrywając jawnie z konwencją, ale i z własnym wizerunkiem wypracowanym w poprzednich westernach. W związku z tym bawiłem się znakomicie, a film dostaje łatkę „kultowego” i będę do niego niewątpliwie wracał co jakiś czas. Ważne jest też, że film to krótki, a więc spełni się idealnie jako dostarczyciel przedniej rozrywki na kilkadziesiąt minut. W każdej innej kategorii nie ma szans. 


Wyjęty spod prawa Josey Wales” Clinta Eastwooda. Mam manię Eastwooda. Lekką, skrywaną, ale jednak. Mam na półce dwie rozpoczęte kolekcje z jego filmami (bo dystrybutor żadnej nie skończył!). Cenię go jednak przede wszystkim za reżyserię, bowiem jeśli chodzi o dorobek aktorski, to zawsze będzie dla mnie „Bezimiennym/Mańkutem/Blondasem” z Trylogii Dolara, względnie Brudnym Harrym, Kellym i... przede wszystkim Waltem Kowalskim. Właśnie bowiem „Gran Torino” uznaję za jeden z najlepszych filmów nie tylko Eastwooda, ale w ogóle kinematografii. A pomyśleć, że w tym samym roku zrealizował jeszcze wstrząsającą „Oszukaną”. Eastwood jako reżyser zawsze serwuje kino gorzkie i skłaniające do refleksji. Niezależnie czy jest to „Rzeka tajemnic”, „Za wszelką cenę”, „Listy z Iwo Jimy”, „Co się zdarzyło w Madison County” czy wreszcie „Bez przebaczenia”. To filmy inteligentne i niewątpliwie ambitne. „Wyjęty spod prawa Josey Wales” jest jednym z pierwszych reżyserowanych przez Eastwooda. On sam go uwielbia, ja jednak widzę w nim coś pośredniego pomiędzy tym co Clint wcześniej grał, a tym, co później będzie reżyserował. Mamy tu wprawdzie Walesa, bohatera, któremu zamordowano żonę i synka w trakcie wojny secesyjnej. Wstępuje więc do armii by dopaść zabójców swoich bliskich. Gdy jednak wojna kończy się w 1865 roku, a on zostaje sam po stronie przegranych postanawia nie składać broni. Eastwood pokazuje świat Dzikiego Zachodu bez upiększania. Biali piją, gwałcą, mordują się wzajemnie i poniżają rdzennych mieszkańców Ameryki. Pierwsza godzina to właśnie brutalno-nostalgiczny reżyser, który ustami starego wodza ukazuje przemijające życie, jednocześnie piętnując wojnę i agresywną ekspansję białych. W drugiej godzinie następuje zaś zmiana - pojawiają się akcenty humorystyczne, wreszcie dzielny bohater staje do walki z okrutnymi oprawcami. Trochę to wszystko staje się naiwne, a jednak dobrze czasem znaleźć happy endy w takich historiach. Choćby złudne i niedopowiedziane.

KSIĄŻKI:

Zdrowe zwłoki” Stevena Eriksona. Zasadniczo przejadłem się chyba klasyczną fantasy przed laty, do tego stopnia, że nawet we własnym „Wolfenweldzie” poszedłem bardziej w stronę dark fantasy. Chyba. Krótko mówiąc, opowieści o smokach, elfach i napakowanych mężczyznach z wielkimi mieczami nie wywołują we mnie tych emocji co lat temu naście. W zasadzie od czasu sagi o Wiedźminie (którą skończyłem czytać w roku 2001), tylko „Pan Lodowego Ogrodu” Grzędowicza wgniótł mnie w ziemię. Stevena Eriksona poznałem przypadkiem za sprawą krótkiej opowiastki „Krwawy trop”. Całkiem przyjemne opowiadanko z pogranicza fantasy i horroru przedstawiło mi świat malazańskiej księgi umarłych na tyle ciekawie, że widząc na wyprzedaży „Zdrowe zwłoki” nie wahałem się ani chwili. Oto w mieście Dziwie źle się dzieje, odkąd fanatyczny władca w okrutny sposób zaprowadził porządki na ulicach. Terror i całkowita kontrola są podstawą jego panowania. Nic więc dziwnego, że znajdują się niezadowolone osoby, które wynajmują „fachowców” do zlikwidowania władcy. „Fachowcami” okazują się Bauchelain i Korbal Broach dwaj mistrzowie nekromancji. Przyjemna i krótka lektura (nieco ponad sto stron), która sprawiła, że na pewno przy kolejnej okazji sięgnę po następne utwory Eriksona. 


Krzywa Sweetmana” Grahama Mastertona. Na szosach i autostradach Stanów Zjednoczonych grasuje psychopatyczny morderca, strzelający do przypadkowych ludzi. Syn jednej z ofiar twierdzi jednak, że zabójstwa nie są losowe, z czasem odkrywa trop ogromnego i przerażającego spisku. Intrygujący thiller autora, ciekawie zaplanowany, z intrygująco poprowadzoną akcją. Lektura nie udająca nic więcej poza tym czym jest - dużą dawką rozrywki i adrenaliny. 


Kamyk” Joanny Jodełki. Kolejna książka wygrzebana na wyprzedaży i jakaż niespodzianka. Przeleżała swoje na półce, bowiem sceptycznie jestem nastawiony do „odkryć”, „thillerów”, „kryminałów” itp. sygnowanych logiem Świata Książki, nie pomogła również rekomendacja Ministra Kultury. Radecki musi przekonać się sam. I przekonał się, że Jodełka w „Kamyku” przedstawiła wciągającą historię zabójstwa bogatego biznesmena (choć zagadka nie jest w żadnym razie skomplikowana), ale przede wszystkim rodzącej się więzi między dojrzałym mężczyzną i niewidomą dziewczynką, która była świadkiem zabójstwa. Bo tu nie zbrodnia jest ważna, nie kto i dlaczego. Tu ważne są postacie, bohaterowie z krwi i kości (zresztą, skoro akcja dzieje się w Poznaniu, a główny cyngiel nazywa się Krzysztof „Grabarz” Grabowski, to chyba wiadomo, że pani Jodełka lubi specyficzny klimat i żargon). Potrzeba mi czasem takich lektur, dobrze napisanych, chwytających za serce i podnoszących ciśnienie, ale zarazem lekkich i bezpiecznych. 


Muzeum Doktora Mosesa” Joyce Carol Oates. Wstyd się przyznać, nie znałem ani tej pani, ani jej twórczości. Wstyd, tę książkę również znalazłem na wyprzedaży. I już pierwsze opowiadanie uświadomiło mi, że będzie ciężko. Drugie przekonało, że nie przestanę dopóki nie skończę. Oates prezentuje typ literatury proporcjonalnie odmienny od wspomnianej wyżej Jodełki. Jej opowiadania są ciężkie, klaustrofobiczne, duszne, nie dają szans na oddech. Osaczają, po to by ostatnimi zdaniami uderzyć i zniszczyć resztki nadziei. Do tego dochodzi równie ciężki i specyficzny styl autorki. Wspomniane pierwsze opowiadanie to w zasadzie ciąg skojarzeń, potok myśli, zapisany za pomocą jednego zdania. Na kilku stronach. W drugim tekście jest jeszcze trudniej, bo słowotok jest wypowiedzią narkomana, którego dziecko zaginęło. Przyznam, że niektóre utwory same w sobie są banalne, niemniej sposób ich opowiedzenia czyni z nich małe arcydzieła. Część z nich z kolei, to już mistrzostwo gatunku. Polecam bardziej wybrednym miłośnikom literatury grozy i tajemniczości.


„Oskarżony Jan Długosz” Andrzeja Zielińskiego. Tej książki nie znalazłem na wyprzedaży. Znalazła tam ją moja żona. Znakomicie pomyślana lektura (w formie rozprawy sądowej), która przedstawia najpoważniejsze zarzuty wobec najsłynniejszego polskiego kronikarza. To momenty, gdy człowiekowi się drobne w kieszeni nie zgadzają, zwłaszcza gdy pasjonuje się historią, lub co gorsza jeszcze jej naucza. Większość faktów tu zawartych była mi wcześniej znana, niemniej wciąż nie mogę przeboleć, przekłamań, zatajeń, jawnych fałszerstw i oczernień. Pokutują one do dziś. Nie miejsce tu na objaśnianie wszystkiego, z pewnych względów też nie mogę za dużo napisać. Przypomina mi to „Kronikarskie niedyskrecje” Błażeja Śliwińskiego (biały kruk normalnie, konia z rzędem temu kto ma), gdzie ujawniono prawdziwe oblicze polskich Piastów, którzy poza tym, że byli władcami, byli też ludźmi - ze wszelkimi wadami i nałogami. To jednak nic w porównaniu z faktem, że Długosz potrafił wykreślić z historii Polski Bolesława II za poparcie buntu pogańskiego, a na wzór angielski uczynił biskupa Stanisława świętym. Wymyślając po pierwsze kompletne bzdury o świętości człowieka, który był w istocie zdrajcą państwa, lubieżnikiem i materialistą z zapędami do megalomanii. Udało mu się przecież znakomicie. Kto nie wierzy, niech odwiedzi katedrę wawelską. Po drugie wymyślił bzdury wierutne o Bolesławie III Śmiałym, oczerniając go w sposób niewyobrażalny (zarzucając mu klątwy i... zoofilię), tylko dlatego, że właśnie król miał być uznany za świętego. To akurat fakty szerzej znane, ale ciekawskich odsyłam do książki. Żyjemy w polskim matriksie.

GRY:
Dalej uparcie „Fallout 2” na zmianę z „Dead Island”. Obie z doskoku, obie rekreacyjnie, ale w ciągnąłem się na tyle, ze żadnej nie odpuszczę. I czekam na „Wiedźmina 3”. Wczoraj widziałem trailer. Zapowiada się rewelacyjnie.

środa, 7 sierpnia 2013

Literacki horror w Polsce - garść przemyśleń nieciekawych

Trzydzieści pięć.

             Ostatnio zagłębiając się w lekturę kolejnych horrorów zastanawiałem się nad niepowodzeniami tego rynku w Polsce. Nie chcę się teraz kreować na speca i znawcę polskiej literatury grozy (zrobiłem to już kilka lat temu w pierwszym numerze Czachopisma i starczy na razie), nie widzę potrzeby sypania nazwiskami zapomnianych, niestety, twórców przedwojennych. Przyjdzie czas by i o nich wspomnieć. Może jak Grabiński znów powrócą do łask. Cieszy mnie fakt, jak to wszystko powoli się rozwija. Jak wspominałem ostatnio, jeszcze dziesięć lat temu, gdy pisałem pracę o Lovecrafcie, mało kto kojarzył to nazwisko, nawet mój promotor mówił o „niedocenianym” autorze, padły też epitety „antykwaryczny pisarzyna”, a opracowań na ów temat było... trzy. Dziś wiadomo jak jest. Cieszę się, że i kilka cegiełek dołożonych zostało przeze mnie, choć w zasadzie gigantyczny gmach wybudował Mateusz Kopacz i takie wydawnictwa jak Zysk i S-ka, C&T, Vesper i SQN.
                Jednak słyszy się narzekania na sytuację na rynku horroru. Niepotrzebnie. Oczywiście, czytelnictwo leci na łeb na szyję, ale akurat literatura grozy ma się świetnie, jeśli nie znakomicie. Dziesięć lat temu pisarzem grozy można było nazwać jedynie Łukasza Orbitowskiego, nieznaczne kroki w tym kierunki czynili Tadeusz Oszubski, Dariusz Zientlak czy Jerzy Nowosad. Zachwycaliśmy się pojedynczymi utworami Andrzeja Sapkowskiego („Muzykanci”) i Jacka Dukaja („Xavras Wyżryn”). Należy też wspomnieć o „Czekając w ciemności” Pawła Siedlara. Wstrząsem był genialny zbiór „Księga Jesiennych Demonów” Jarosława Grzędowicza. Niedługo później pojawili się pierwsi pionierzy (Dawid Kain i Kazimierz Kyrcz Jr w 2004, Robert Cichowlas w 2006). Sam również zadebiutowałem w 2005 roku, co niedawno wypomniał mi Michał Gacek... :) Ale do rzeczy. Pamiętam, że wtedy fascynowało mnie wyszukiwanie polskiego horroru, zaczytywałem się każdym nowym autorem. Dziś już tego co się dzieje nie ogarniam. Na tę chwilę mógłbym wymienić trzydzieści nazwisk (w większości bardzo młodych), które ochoczo uprawiają literaturę grozy w rozmaitych odmianach, publikując czy to w sieci, czy w niszowych wydawnictwach. I to jest wspaniałe. Nie zgadzam się z Pawłem Waśkiewiczem (żadna nowość), który utyskiwał, że teraz w zasadzie każdy kto czyta, ten pisze. Sądzę, że to jest właśnie klucz do sukcesu. Dlatego wspomniałem o Lovecrafcie. Jego lista towarzystwa wzajemnej adoracji była niewiarygodnie obszerna, dlaczego więc mamy narzekać na to, że scena horroru w Polsce staje się coraz silniejsza i liczniejsza? Że wreszcie w ogóle jest? Wspaniale. Oczywiste, że spora część tych utworów jest przeciętna a czasem kiepska. Tak jak polska literatura fantastyczna na czele z gniotami firmowanymi jako As(s)y polskiej fantastyki, gdzie tylko przed Grzędowiczem chylę czoła, a uznaniem darzę Andrzeja Pilipiuka i Jacka Komudę. Reszta zjada swój ogon i odstawia pańszczyznę w sposób perfidny (vide uwielbiany niegdyś przeze mnie Jacek Piekara), a wszystko to się wciska w każdym empiku w złotym papierku. Dziesięć lat temu szedłem do rzeczonych empików i nie wiedziałem co kupić, tyle tego było. Teraz stoję i patrzę, bo nie ma co wybierać. Niszowe księgarnie rządzą. Do rzeczy jednak. Niech się polski horror rozwija. Niech kwitnie tak jak przystało za pomocą opowiadań (z których ten gatunek się wywodzi i o czym zapominać nie wolno!) i towarzystw wzajemnej adoracji. Czas zweryfikuje jego siłę, czas odrzuci słabszych, zniszczy mniej zdeterminowanych (łatwo pisać na studiach, na garnuszku rodziców, znacznie trudniej z pracą, dziećmi i obowiązkami). Na pewno też wrzuci kilku autorów pójdzie do mainstreamu (już poszli tam Łukasz Orbitowski i Jakub Małecki). Ale wierzę, że przyjdzie moment i to nie tak odległy, kiedy polski horror zacznie się cenić należycie. Czego i sobie i Wam życzę. Chciałbym być w tym szeregu, który poniesie ten sztandar, nie ukrywam, ale zobaczymy czy wytrwam (wbrew pozorom tak silna konkurencja na rynku działa bardzo mobilizująco i na aktywność i na jakość pracy). Kwestia też, czy w pewnym momencie sam nie złożę broni uznawszy, że są lepsi - po co się rozpychać (już miewam takie momenty). Do reszty horrorowej braci - czy to autorów (wybaczcie, że nie wymieniam Was z nazwisk, ale kogoś pominę i będzie wtopa i obraza, wiecie, że to o Was myślę) - czy czytelników. Los polskiej literatury grozy jest w naszych rękach i nigdy nie był na tak dobrej pozycji jak teraz. Trzymam kciuki by było jeszcze lepiej.

              Uff... Rozpisałem się zadziwiająco. Na koniec więc prywata. Oto już wkrótce nowa antologia grozy autorów polskich i zagranicznych. Silwuple okładkę:



Na tapecie:

KSIĄŻKA:



Jądro ciemności” Joseph Conrad. Rzuciłem się znów na klasykę, by nie zatracić się w horrorze całkowicie. Tak, taka gra słów z ostatnimi słowami Kurtza. Genialna, wyjątkowa, wielopoziomowa powieść o podróży w głąb Afryki, choć tak naprawdę będąca analizą człowieczeństwa, krytyką rasizmu i kolonializmu, a przede wszystkim człowieczego losu, gdzie jest tylko samotność. Jeśli z Bogiem to w trwodze, jeśli bez Niego to w ohydzie. „Żyjemy tak jak śnimy. Samotnie”

GRA:


Fallout 2” Zawziąłem się, ale nie ukrywam, że te początkowe etapy ganiania z dzidą na szczury i gekony potrafią być irytujące. Dziękuję „paul soinowi” za poradę i zachętę. Spróbuję wytrwać. Na razie przedarłem się do Nory (The Den). Przyznam, że fascynujące jest to, że na przykład takie Klamath, to nic innego jak zgliszcza The Hub z „jedynki”. Lubię takie smaczki. Czuję, że chwilowo zostanę przy tym tytule na dłużej.

poniedziałek, 5 sierpnia 2013

Dla porządku jedynie

Trzydzieści cztery.

          Dziś nie będzie o niczym konkretnym, gdyż myśli kłębią mnie się w głowie przeróżne, a nie chcę wpadać w pseudonaukowe tony jak to co poniektórzy na swych blogach czynią. Sentymentalnych wycieczek również czynić nie zamierzam, bo to nie miejsce po temu. Na dłuższe przemyślenia na temat literatury, horroru, czy czasu wolnego (jest coś takiego) też przyjdzie pora. Wpis, ot tak, dla porządku, żebym nawyku nie stracił.
          Dziś zapisałem się na kolejny kurs, którego sekretów na razie nie zdradzę. Nauka hiszpańskiego pozwala mi na tę chwilę zapytać o drogę do kościoła i hotelu. Zaiste niezbędne umiejętności. Tym samym w Krakowie rozmowy z rodowitymi Hiszpanami sprowadziły się do „no etiendo” i „dilo inglese por vavour”. Czy jakoś tak. Nieważne. Na szczęście żona mi pomogła wybrnąć z tych potyczek językowych.

        Dla porządku (mojego, niczyjego innego) przegląd rzeczy na tapecie. Po co? Bo to mój blog i mój pamiętnik. Mam zamiar wykorzystać to do własnych statystyk i analiz.

Na tapecie

FILMY:


Omen” Richarda Donnera. Ponieważ na Krakonie ominęła mnie prelekcja Jarosława Urbaniuka o horrorze satanistycznym, a potrzeba równowagi związana z wizytą w Częstochowie była ogromna, tedy sięgnąłem po ową nigdy nie starzejącą się perłę kinematografii, jaką jest „Omen” z Gregory Peckiem w roli głównej. Czy może być bardziej przerażający horror odwołujący się do kultury chrześcijańskiej niż ten, w którym rodzi się Antychryst i przez zakłamanych księży zostaje jako niemowlę podrzucony robiącemu karierę senatorowi? Może i jest to „Egzorcysta”, ale nie o tym i nie teraz. Genialny scenariusz, pełen stopniowo odkrywanej tajemnicy, gwałtowne zwroty akcji i niesamowicie upiorne sceny zgonów ofiar małego Antychrysta, wsparte genialną muzyką Jerry'ego Goldsmitha czynią ten film arcydziełem. Scena z psami na cmentarzu to już w ogóle wisienka na torcie w tym genialnym dziele. Wracam do tego filmu co jakiś czas i chyba nigdy nie przestanę. Fakt, że mam wydanie wraz z kolejnymi trzema częściami i remake'iem o czymś świadczy. Że nigdy tych pozostałości nie oglądam - również.



Nędznicy” Toma Hoopera. I w takich chwilach wychodzi z człowieka burak. Znaczy się ze mnie. Wspaniały, absolutnie rewelacyjny film oparty na prozie Victora Hugo, opowiadający wzruszającą i wstrząsającą historię „świętego zbrodniarza” Jean Van Jeana i ścigającego go Jarves należy do klasyki gatunku, musical zaś od kilkudziesięciu lat jest absolutnym rekordzistą kasowym. Ja przyznaję, kapitalne zdjęcia, wstrząsające sceny, poruszający scenariusz. Ale jakoś nie mogłem się otrząsnąć, że oni do mnie cały czas śpiewają. I to nie byle jacy oni, ale Hugh Jackman i Russell Crowe. Nie żeby robili to źle, ale nie mogłem się przyzwyczaić, że Wolverine i Gladiator stoją i śpiewają do siebie. I to nie tak, że ja nie lubię musicali. „Skrzypek na dachu” czy „Moulin Rouge” należą do moich ulubionych filmów. Ale jak napisałem. Wychodzi ze mnie burak i sztuka owa za wysoką dla mnie się być zdaje.


KSIĄŻKI:


Trauma” Grahama Mastertona. Niezwykła to książka tegoż autora. Thiller nie horror. Opowiada historię Bonnie, która zajmuje się sprzątaniem na miejscach zbrodni. Ostatnie kilka przypadków jest wyjątkowo brutalnych i przerażających. Intrygujący pomysł, świetne wykonanie. Potwierdzam, że jest to jedna z najciekawszych i najlepszych książek Mastertona. Replikowskie wydanie rozszerzyło ją o dwa dodatkowe opowiadania: „Bazgroły” i „Szamański kompas”. Z jednej strony, miły prezent, z drugiej rozbija to nieco ponury realistyczny wydźwięk głównego tekstu. Polecam.


Wylęgarnia” Roberta Cichowlasa. Chwalić książkę autora, z którym właśnie napisało się inną to takie trochę niesmaczne. Dlatego skrytykuję, że zbiór ów zawiera swoisty „the best off” Roberta, znalazły się tu bowiem teksty świeże, jak i pochodzące z czasów zamierzchłych, rozrzucone tu i ówdzie. I cieszy mnie to, bo miło było sobie odświeżyć kultowe „Przedstawienie”, wciągnąć się w mroczne „Odgłosy Cytadeli” czy zachwycić rewelacyjną wprost historią tytułową. A że niekoniecznie w moje gusta trafiają teksty typu „Krwavissimo!” czy „Zasiedlenie” to już inna bajka. Jaki Cichowlas jest, każdy wie. Tutaj mamy świetny przykład - dla każdego coś strasznego. Warto mieć na półce.


Album” Krzysztofa Maciejewskiego. Takie zbiorki miażdżą. Udowadniają mi, że nie powinienem parać się słowem pisanym, ani nawet za głośno mówić jaki jest mój zawód wyuczony (i wykonywany). Krzysztof ociera się o geniusz w swoich opowiadaniach oprócz niezwykłych fabuł tworząc absolutnie rewelacyjne konstrukcje zdaniowe, genialne sploty myśli i niewiarygodne węzły słów. To nie jest lektura dla każdego. Przeciętny czytelnik załamie się, przygnieciony barokowymi opisami, czy poetycko brzmiącymi akapitami. A ja zachwyciłem się do tego stopnia, że „połknąłem” lekturę naraz, nie mogąc się oderwać. Szkoda tylko, że im dalej w las, tym większe pole do popisu zyskiwał absurd, bo pierwsze teksty (włącznie ze znaną mi już wcześniej „Biblioteką rąk”) znacząco sugerowały moje błędne myślenie, że Krzysztof nie powinien pisać horrorów, bo się marnuje. Jeśli ma to robić w taki sposób, niech pisze. Boję się tylko, że środowisko horroru nie jest jeszcze gotowe na tak inteligentną literaturę.



Bond Leksykon” Kamila M. Śmiałkowskiego. No przecież. Chyba nikogo to nie dziwi. Wspaniała lektura dla każdego bondomaniaka, w tym i mnie. Niemal wszystko o wszystkim co dotyczy serii, a ponadto arcyciekawe felietony na temat poszczególnych filmów autorstwa profesorów, dziennikarzy, blogerów i Łukasza Orbitowskiego. Wspaniała rzecz.

GRY:


Fallout” Ponieważ otrzymałem od żony „Fallout: New Vegas” sprężyłem się wreszcie by ukończyć kultową jedyneczkę po raz szósty (?). I znów poraził mnie ponury i absolutnie rewelacyjny finał. Na śmierć zapomniałem również o upiornym Nadzorcy w Katedrze. Jak nic nie była to ostatnia wizyta w świecie pierwszego „Fallouta”. Jak tylko znajdę chwilę czasu znów tam wrócę z inną postacią. Najlepsza gra wszech czasów. No, i jeszcze "Planescape: Torment" i "Wiedźmin".


Dead Island” Wreszcie kupiłem. Czekałem na wersję z poprawkami, a dostałem niemal za darmo w CD-Action. No i wsiąkłem. Dla porównania „Dead Rising” każda odsłona przyciągała mnie na kilka (naście) minut, po to by ewentualnie męczyć się przy nich w celach recenzenckich. „Dead Island” to mistrzostwo gatunku w dziedzinie walk z zombie na rozległym terenie. Naprawdę ogromna wyspa tropikalna, wspaniały kurort wypoczynkowy i hordy żywych trupów. Kombinacje broni (co znajdziesz tym możesz walczyć), różne zachowania agresorów, pułapki, klimat osaczenia no i gore... Jest więc gra, w którą chce się grać, a nie powstała 10 lat temu i nie jest „Wiedźminem”. Brawo.


Fallout 2” Skończyłem jedynkę, zaistalowałem dziś dwójkę. Przyznam, że nie ukończyłem jej nigdy, a nie grałem w nią dłużej niż godzinę. Bo to nie to co pierwsza. Sprawdzimy czy starczy mi zapału tym razem.
Tyle na dziś.
Bez odbioru.