czwartek, 27 czerwca 2013

Jak struś

Dwadzieścia sześć.
Jadę z koksem, bo to co się ostatnio wyprawia, to już nawet na komentarze i opisy nie zasługuje. Nadciągają jednak wakacje i zamierzam z nich skorzystać, a wtedy może więcej konkretnych rzeczy tutaj zapiszę. Daruję więc sobie górnolotne tytuły i nadęte uzewnętrznianie się. Życie toczy się dalej i tylko to się liczy.
Na koniec czerwca zaplanowałem upublicznienie drugiego tomu "Bóg Horror Ojczyzna", ale myślę, że lepiej dla niego będzie, jeśli ukaże się trochę później. Po pierwsze, na dniach ma premierę "Zombiefilia" antologia poświęcona zombie, w której premierę będzie miał mój tekst "Trójca. Oto słowo moje." Utwór taki sobie, poczytajcie antologię dla innych autorów. Mellicka III, Kaina, Zielińskiej, Kałużyńskiej, Dąbrowskiego i innych. Nie chciałbym więc nadmiernie eksploatować tematu, bowiem zombie odegrają sporą rolę w kolejnej przygodzie Stonki i Maksa. Po drugie, czas ogarnąć kilka innych projektów, do których zostałem zaproszony i temu poświęcę następny tydzień. I zapewne kolejny wpis. Wciąż muszę milczeć, ale sprawa dwóch antologii, w tym jednej zagranicznej już jest zamknięta, na jesień z bardzo dużym prawdopodobieństwem możecie spodziewać się „Pierwotnego Zła” autorstwa Roberta Cichowlasa i mojego. A to dopiero początek. Mimo podciętych skrzydeł, pędzę do przodu. Jak struś.

Na tapecie:

FILM:


Licencja na zabijanie” John Glen. Szesnasty film o przygodach 007, który moim zdaniem nie trafił w swój czas, albo po prostu producenci to skończeni kretyni. Dziś ludzie zachwycają się Danielem Craigiem i jego Bondem, że realistyczny, brutalny i „się nie patyczkuje”. Dwadzieścia lat wcześniej taki sam był Timothy Dalton, który w tej części rzuca robotę w wywiadzie i tytułową licencję, by pomścić okaleczenie przyjaciela i śmierć jego żony. Motyw ten akurat zaczerpnięto z powieści „Żyj i pozwól umrzeć”, reszta zaś to klasyczne kino akcji lat 80-tych, gdzie 007 mierzy się z bossem mafii narkotykowej przy nieznacznej pomocy gadżetów Q. Nie rozumiem, czemu film nie zadowolił producentów, może w pamięci widzów wciąż za bardzo zakorzenione były wspomnienia błazeństw Rogera Moore'a? Nie dziwię się, że rozgoryczony Dalton zrezygnował z dalszego wcielania się w rolę Bonda. Szkoda. 


Silent Hill – Apokalipsa”. Bardzo długo czekałem na ten film. Pierwsza część w większości spełniła moje oczekiwania i z niecierpliwością wyglądałem kontynuacji ekranizacji przeboju Konami. Przyznać muszę, że efekty specjalne są nawet niezłe, a widok potworów, w szczególności Piramidogłowego zadowalający. Reszta jest po prostu porażką, która ledwo trzyma się kupy i marnuje potencjał gorzej niż kolejne filmowe „Resident Evil'e”.

KSIĄŻKA:


Chudszy” Stephen King. Wyborna książka Richarda Bachmana, czyli alter ego Stephena Kinga, opowiadająca o cygańskiej klątwie rzuconej na pewnego otyłego mężczyznę, który potrącił ze skutkiem śmiertelnym starszą kobietę i wybielił się dzięki znajomościom. Muszę przyznać, że po latach jeszcze bardziej widać rozbieżność od stylu „tradycyjnego” Kinga, ba, niektóre rozwiązania bardziej pasowałyby do Mastertona wręcz, niemniej książka wciąga jak sokowirówka. Niestety, w połowie przypomniałem sobie jaki jest finał (a jest znakomity!) więc odświeżenie lektury nieco się popsuło. 


Osiem” Krzysztof Maciejewski. Ech, jak się czyta takie książki, to się potem nie chce pisać własnych. Biorąc pod uwagę, co Krzysztof wyprawia w ostatnich antologiach, zastanawiam się, dlaczego? Nie żeby to było złe, ale „Osiem” to zbiór unikatowych, onirycznych opowieści, gdzie dbałość o język i konstrukcję zdania może wpędzić w kompleksy adeptów sztuki pisanej. I pomyśleć, że grafomania się szerzy, a taki autor wciąż pozostaje w niszy horroru, choć to co zaprezentował w debiutanckim zbiorku o literaturę grozy ociera się jedynie od niechcenia. Bo stoi zdecydowanie dużo wyżej. Oby nie zatracił się w tym wyświechtanym horrorze, jaki dziś piszą wszyscy, włącznie ze mną. Szkoda takiego talentu. Krzysztofa, nie mojego.


Howard Philips Lovecraft - przeciw światu, przeciw życiu” Michel Houekkebecq. To jest kontrowersyjna książka. Raz, że ukazuje jak specyficzną, zakompleksioną i rasistowską osobistością był H.P.L. Dwa, że większość tych faktów to spore przegięcia i nadinterpretacje autora. Niezależnie od tego, jest tu kilka wartych zbadania zagadnień, kilka intrygujących (i nie przekręconych) szczegółów, a przede wszystkim wspaniały wstęp Stephena Kinga. Czyli warto.

sobota, 22 czerwca 2013

Filmowo i bondowo

Dwadzieścia pięć.
O ile poprzedni post był anty-autopromocyjny, to później popromowałem się na tyle, że pewnie wszyscy moi znajomi na "fejsie" mieli mnie dość. Albo po prostu przypomnieli sobie, że widnieję wśród ich znajomych. Nieistotne, bowiem nie potrafię się odnaleźć w tego typu lansie, dlatego znów trochę zamilkłem i autopromocji tym razem nie będę tu uprawiał jeszcze bardziej. Depresja i zwątpienia ogólne osiągają przedziwne rozmiary i zachodzą na rozmaite dziedziny życia, dlatego, nie licząc obowiązków zawodowych i rodzinnych, głównie się "bondowałem" w celach relaksacyjnych i ogólnie filmów obejrzałem zatrzęsienie. Dlatego nic nowego tu dziś nie napiszę, na "fejsie" się nie wspomnę, ot, zapis by utrzymać jakieś tempo tej nieregularnej pisaniny bez celu.

Na tapecie:
FILMY:

"Szpieg, który mnie kochał" Lewis Gilbert. Bond tym razem mierzy się z szaleńcem próbującym stworzyć podwodną utopię po uprzednim zlikwidowaniu ludzkości. Łączy siły z radzieckim wywiadem pod postacią major Anji Amasowej i wszyscy wiemy jak to się skończy i dla szaleńca i dla Anji. Poza tym Bond udaje Laurenca z Arabii, gania się z Jawsem, ponad dwumetrowym olbrzymem o stalowych zębach i sypie na lewo i prawo żarcikami dając do zrozumienia, że nic tu nie jest na poważnie. I nie sposób mu nie wierzyć. Konwencja się przyjęła, ale trochę szkoda, bo opowiadanie o tym tytule mogłoby posłużyć za naprawdę dobry i mocny film. A tak, mamy bajeczkę, która zmieniła oblicze 007 z super-agenta na błazna-komedianta.


"Moonraker" Lewis Gilbert. Mój rówieśnik i czwarty Bond z Rogerem Moorem, który ostatecznie pożegnał się z poważną konwencją filmu sensacyjno-szpiegowskiego na humorystyczno-gadżeciarskie kuriozum. Z powieści, na motywach której został oparty film został tylko tytuł i główny przeciwnik Bonda, reszta to już komediowa jazda bez trzymanki, bo Moore na fali popularności westernów i kina s-f pomyka konno w ponczo po prerii do motywu z "Siedmiu wspaniałych" i toczy bitwę w przestrzeni kosmicznej. Do tego dochodzi Jaws - przeciwnik z poprzedniej części - niezniszczalny brutal o stalowych zębach, który wprowadza jeszcze więcej humoru w tę dziwaczną odsłonę przygód 007. Najdziwniejsze jednak, że w odróżnieniu od "Człowieka ze złotym pistoletem" to wszystko spełnia się rewelacyjnie jako niezobowiązujące widowisko w stylu "zabili go i uciekł".


"Tylko dla twoich oczu" John Glen. Dwunasty 007, piąty raz Roger Moore i pierwszy raz John Glen na stołku reżysera. Cała afera dotyczy ściśle tajnego urządzenia ATC, a z opowiadania, od którego wzięła tytuł zaczerpnęła tylko scenę vendetty. Sam film ani nie nuży, ani nie bawi, zasadniczo nie ma w nim nic, co zostawałoby w pamięci na dłużej. Jeden z niewielu Bondów, którego czas naprawdę nie oszczędził - podobnie jak Rogera w roli 007.

  

"Ośmiorniczka" John Glen. Mimo upływu lat, Roger Moore wciąż stoi na straży światowego porządku i wraz z Maud Adams (która już zginęła w "Człowieku ze złotym pistoletem") jako tytułowa bohaterka powstrzymuje nadgorliwego generała radzieckiego przed wywołaniem trzeciej wojny światowej. Oczywiście z opowiadaniem o tym tytule nie ma to wspólnego nic (poza nazwiskiem bohaterki), a całość to jeden wielki fajerwerk i 007 w stroju klauna.  Miłe patrzydło.



"Zabójczy widok" John Glen. Tu już jest ciężko. Prawie sześćdziesięcioletni Roger Moore, który uwodzi kobiety jeszcze szybciej i liczniej niż zwykle, a do tego jeszcze odważniej i mniej wiarygodnie poczyna sobie z przeciwnikami. Sprawy nie ratuje Christopher Walken, gwoździem do trumny jest Grace Jones, która autentycznie mnie przeraża swoim wyglądem. Jedyny Bond, którego widziałem tylko dwa razy i nie wiem, czy się kiedyś skuszę na więcej.


"W obliczu śmierci" John Glen. Cóż za odświeżająca odmiana. Timothy Dalton pozostaje dla mnie najbardziej niedocenionym odtwórcą roli 007, ba, nawet jednym z najbardziej niedocenionych aktorów. Jego Bond jest ostry i brutalny, a przede wszystkim poważny w odróżnieniu od komediowego Moore'a. Z opowiadania znów mamy tylko  pierwszą scenę i tytuł, a całość momentami zapowiada "Rambo III" (który będzie miał premierę rok później), niemniej to solidne i dobre bond-kino.


 "28 dni później" Dany Boyle. Nie samym Bondem człowiek żyje, a tu wygrzebałem w lumpeksie (!!!!) taką perełkę. Jeden z najlepszych filmów o zombie (jeśli przyjmiemy taką opcję), lub o infekcji zmieniającej ludzi w bestie (opcja nr dwa). Niezależnie od tego, jest to wyjątkowe studium zachowań ludzkich w obliczu zagłady, horror z intrygującym przesłaniem (szczególnie alternatywne zakończenie przypadło mi do gustu). Świetna rola Cilliana Murphy'ego (którego potem maksymalnie eksploatował Christopher Nolan) i wyborna muzyka God Speed You! Black Emperor porażająca zwłaszcza w scenie zwiedzania wymarłego Londynu.



"Ludzka Stonoga- sekwencja pierwsza" Tom Six. To horror dla ludzi o naprawdę mocnych nerwach i żołądkach. Wstrząsająca historia niemieckiego chirurga, który postanawia połączyć troje ludzi... układem pokarmowym. Dość przeciętna realizacja i aktorstwo, logiki też brak w wielu miejscach, widać, że głównie chodziło o pomysł, stąd i dłużyzny i sztuczne przeciąganie. Mimo to, jest to film, który autentycznie porusza. Szczególnie ponury finał.


"Ludzka Stonoga II - sekwencja druga" Tom Six. Skoro sequel, to wszystkiego bardziej. Zamiast trzech ludzi, dwanaścioro. Zamiast niedopowiedzeń - dosłowność, zamiast dyskretnie uciekającej kamery - zbliżenia... O ile pierwsza część mogła wstrząsnąć, druga jest po prostu bestialsko nieobliczalna i wulgarnie obrzydliwa. Nie pamiętam już kiedy jakiś film zrobił na mnie takie wrażenie. Chyba "Człowiek pogryzł psa" ładnych kilka lat temu, z tą różnicą, że wydźwięk i ciężar rozkładał się troszkę inaczej. Omawiany film jest wstrętny, odrażający i autentycznie makabryczny, choć zrealizowany w czerni i bieli. Martin Lomax awansuje do mojego grona największych psycholi kinowych, a ja już się boję trzeciej części.


"I love you Phillip Morris" John Requa i Glen Ficarra. Przypadkiem kupiony film, bośmy z żoną pomyśleli, a obejrzyjmy sobie coś z "Karejem" na wieczór. Wygląd panów na okładce przestrzegał, ale film był w koszu po 9 zeta, więc tragedii nie było. O czym więc? Oparta na faktach historia jednego z najczęściej uciekających więźniów w stanie Teksas. A przede wszystkim wielkiego geja, który potrafił uczynić wszystko dla miłości swego życia, poznanego właśnie w więzieniu Phillipa Morrisa. W rolach głównych Jim Carrey i Ewan McGregor, którzy stworzyli wyjątkowe i odważne kreacje. Ostrzegam! To NIE JEST komedia. I to nie jest film dla homofobów. I nie podobał mnie się. Chcę moje 9 zeta...


KSIĄŻKA:


"Twierdza" F. Paul Wilson. Trudno w to uwierzyć, ale to kolejna lektura, która umknęła mi w cudownych latach 90-tych. Przez kolejne lat dwadzieścia obrosła taką legendą, że oczekiwania wobec niej miałem przeogromne. I oczywiście, rzeczywistość im nie sprostała. Fakt, przez lata słyszałem, że jest to świetny horror rozgrywający się w trakcie II wojny światowej. Ale dlaczego wszystkiego domyśliłem się po pierwszych 40-stu stronach? Włącznie z finałem? No i tak trudno domyślić się o co chodzi gdy ktoś morduje żołnierzy, a akcja toczy się w Rumunii? Kolejna książka przeczytana zbyt późno.

Tyle na dziś.
W zasadzie bez odbioru.


piątek, 14 czerwca 2013

Bez autopromocji

Dwadzieścia cztery.
Trochę znów milczałem. I dalej będę milczał dlaczego. W refleksyjno-depresyjnym nastroju nie będę uprawiał autopromocji, tym razem skupiając się na moich najbliższych i ich sukcesach. Co poza tym? Rozpoczął się weekend, za oknem mam taki widok:


Od razu wyjaśniam, nie jest to nowo otwarty rezerwat żubrów, a Dni Malborka, które postanowiły powrócić na łąkę pod mym blokiem - ergo - przy zamkniętych oknach nie słyszę własnych myśli, a zagłuszanie koncertów telewizorem czy wieżą mija się z celem i może zaburzyć sen dzieciom. O ile zasną. Ważne, że nie będzie ogni sztucznych. Przynajmniej na to liczę. Dziś występują same rockowe malborskie grupy, więc damy radę, ale na jutrzejszy koncert Ewy Farnej czas się wyprowadzić. 

Przechodzimy do promocji rodzinnej: 


Oto moja piękna żona, która udowadnia mi jak zasiedziałym typem człowieka jestem (moja ostatnia próba przypomnienia sobie jak to było biegać 1000 metrów na czas skończyła się mroczkami przed oczami i światłem w tunelu) i zawzięcie uprawia sport. Do biegów, pływania i gimnastyki dołączyła wspinaczka. Powyższe zdjęcie udowadnia, że mam swoją Batwoman.


Oto moja wspaniała córeczka, która wraz ze swoją grupą taneczną zajęła IV miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Tańca, jaki odbył się kilka tygodni temu.  Kilkadziesiąt minut temu zresztą występowała również na tej scenie przed wszystkimi rockowcami jako support. Powyższe zdjęcie udowadnia, że potrafi latać.

Oto mój cudowny syn, który zdradza niespotykane u mnie ciągotki do mechaniki i prowadzenia pojazdów, szczególnie jeepów (niewątpliwie po mamusi). Powyższe zdjęcie udowadnia, że w odróżnieniu od taty, ma tę umiejętność opanowaną.

Na tapecie:
KSIĄŻKI:

"Widmo" Robert Faulcon. Kolejny ze starych horrorów klasy B jaki wygrzebałem na wspominanej jakiś czas temu wyprzedaży. Intrygująca historia mężczyzny, którego życie zmienia się w koszmar, gdy jednego wieczoru zostaje zaatakowany przez tajemnicze potwory i widma. Stwory porywają jego rodzinę, brutalnie pozbawiają czci żonę, a jego samego pozostawiają okaleczonego na pewną śmierć. Jego siła woli jest jednak na tyle potężna, że przezwycięża atak tytułowego widma i sam przechodzi do kontrataku, próbując wyjaśnić co się właściwie wydarzyło, gdzie jest jego rodzina i jak ją pomścić. Muszę przyznać, że fabularnie książka naprawdę mnie zaintrygowała, szczególnie oryginalny pomysł wykorzystania ciał astralnych i związanej z tym mitologii. Widać jednak wyraźnie braki warsztatowe autora uwypuklone przez słabe tłumaczenie i brak porządnej redakcji książki. Wbrew okładce nie jest to jednak tak tandetna lektura.


"Pasożyty umysłu" Collin Wilson. Kapitalna książka filozoficzna mieszająca wątki science-fiction w stylu H.Wellsa z mitologią H.P.Lovecrafta. Zresztą napisana w stylu tego ostatniego. Przyznaję, nie jest to lektura lekka i przyjemna, wymaga od czytelnika trochę uwagi i nieco oczytania. Poza tym, interesująco czyta się książkę, która rozgrywa się w przyszłości, w roku... 2012.

FILMY:

"Żyj i pozwól umrzeć" Guy Hamilton. Powracam do Bondów. Zawsze miałem do nich słabość i nic nie poprawia mi humoru lepiej niż któryś ze starszych filmów z cyklu, co jednak nie przeszkadzało mi zebrać całej serii i w odpowiednich momentach doceniać (prawie) każdy z nich. Faktem jest, że gdy pół roku temu (wreszcie!) przeczytałem wszystkie powieści Fleminga filmowy 007 stracił dużo w moich oczach, bo siłą rzeczy wszystko zacząłem porównywać i książka wygrała za każdym razem. Wspomniany film, choć nie jest wierną adaptacją drugiej części książkowego cyklu broni się jednak brawurową rolą Rogera Moora i kaskaderskimi wyczynami, a poza tym mam do niego ogromny sentyment, bo był to pierwszy Bond jakiego widziałem - i do tego w kinie. 



"Człowiek ze złotym pistoletem" Guy Hamilton. Z ostatnią powieścią Fleminga film ma wspólny tytuł i pistolet Scaramangi (granego przez fenomenalnego zawsze Christophera Lee), ale widać tu już znak czasów i piętno jakie na długo wprowadził Roger Moore do serii - humor, dystans, autoironię. Nie zawsze się to sprawdza. Nic dziwnego, że po tym filmie planowano zakończyć cykl. Aż dziw bierze, że odpowiadał za niego sam Guy Hamilton, reżyser, krótko mówiąc, wybitny. 



"Muppety" James Bobin. Nie, to nie pomyłka. I nie oglądałem go z dziećmi. Z premedytacją kupiłem go dla siebie i dla żony, gdy poziom humoru w Bondach nie wystarczał. Niestety, magia wspomnień dzieciństwa nie została przywrócona. Albo bezpowrotnie minęła. Film ma kilka dobrych momentów, parę zabawnych tekstów, no i jednak jak widzę Kermita, Zwierzaka, Piggy czy Gonzo, to odnajduję gdzieś tam tego siebie, który nie znał krwawych horrorów i Zła świata obecnego, ale jednak ogólnie rozczarowałem się. Takie na siłę trochę to. A może Muppety zawsze takie były?

Tyle na dziś.
Odbiór.