Blog porządkowy

Sto dwadzieścia pięć

No więc znów kontrolnie, bowiem jak zapowiadałem, wpadłem w wir pracy tak pokrętny, że nawet ponarzekać na to nie mogę. Zasadniczo zaczynam sobie nadwyrężać nadgarstki i palce od stukania w klawiaturę, ale efekty tego zaczynają być widoczne. Ukazała się już jedna moja książka (i o dziwo zbiera pochlebne recenzje), a na kwiecień zapowiedziano drugą (napisaną z Robertem Cichowlasem). I ja już wiem, że to jeszcze nie koniec moich literackich wydawnictw na ten rok, jak dobrze pójdzie to zamkniemy się w liczbie... 5! Najważniejsze jest jednak to, że to co już wiadomo zachwyca... okładkami. 

 

Wiele osób uznało okładkę „Horror klasy B” Wojtka Pawlika za kapitalną, ale teraz jeszcze więcej osób zbiera szczęki po zobaczeniu okładki do „Miasteczka” (tytuł „Utrapieni” ostatecznie nie przeszedł), którą narysował dla nas Dariusz Kocurek. Ja nie oceniam, zachwycam się obydwiema, bo obie są rewelacyjne, obie w odmiennych stylach i do innego horroru. Niemniej muszę przyznać, że mam szczęście do okładek. W tym roku szczególnie. Strach pomyśleć jak będą wyglądać następne.

Ponieważ muszę wracać do pracy, to tylko jeszcze krótko. Dziś wieczorem będę gościem Radia Malbork, gdzie poopowiadam co nieco o swoim pisaniu i pomęczę trochę muzyką, w sobotę z Damage Case gram koncert w Gdańsku. Znów. Zapraszam.

A na tapecie się nazbierało:

FILMY:

Jakoś tak się złożyło, że w ostatnich tygodniach nie miałem nawet kiedy włączyć czegoś na DVD, a jeśli już to odcinek „Latającego Cyrku Monty Pythona” jak ja to mówię - „do kolacji”. A jednak czasem telewizor gra, gdy pracuję i kątem oka udało mnie się zobaczyć takie oto produkcje:

„Wojna światów”Steven Spielberg. Mam słabość do tej powieści Wellsa, jestem zafascynowany słuchowiskiem Orsona Wellsa, cenię filmową wersję z roku 1953, jestem nawet fanem musicalu. Tutaj, mimo nazwisk Spielberga i Cruise'a szału nie ma. Owszem, jest to niezwykle widowiskowy film, kilka scen zapamiętam na dłużej (scenę z trupami w rzece chyba na zawsze), a jednak jakoś kompletnie nie mogłem wczuć się w opowiadaną historię. Dobry film. Ale daleko mu do wszystkich wcześniejszych wersji.

„Inwazja” Olivier Hirschbiegel, James McTeigue. Powiedziałem kiedyś w

rozmowie z Bartkiem Paszylkiem, że każde pokolenie ma swoją inwazję. Od „Inwazji porywaczy ciał” z 1956 powstało kilka kolejnych remake'ów i w zasadzie tylko wersja z Donaldem Sutherlandem zasługuje na wspomnienie (i uwielbienie). Wersja z Nicole Kidman i Danielem Craigiem jest po prostu żałosna i nielogiczna. Do tego ma wszystkie wady, na które cierpiały „Żony ze Stepford”, inny remake z Kidman. Co jest w tej kobiecie, że przerażające i dobre horrory wraz z jej pojawieniem stają się hollywoodzkimi szmirami ociekającymi słodyczą i z obowiązkowym happy endem? O ile „Wojnę światów” Spielberga warto zobaczyć choćby dla efektów, ta „Inwazja” jest kompletną stratą czasu.

„Megawąż” Tibor Takacs. Kolejny film z gatunku - „tak głupi i zły, że aż dobry”. Niestety, nie jest dobry. Ale na tyle głupi, że można się było pośmiać kilka razy i to nie tylko z fatalnych efektów CGI, idiotycznych rozwiązań fabularnych (żeby pokonać węża trzeba dać mu się połknąć – tylko tak można się dostać do serca – cudo!), ale i nad wyraz drętwego aktorstwa. No i scena, kiedy bohaterka przynosi do miasta folię przemysłową mówiąc, że to wylinka Megawęża... Najtańszy efekt specjalny jaki widziałem od lat. Ach, i jeszcze dialogi w stylu: „-Ten wąż był w słoiku. Musiał uciec.” „-Masz jeszcze ten słoik?” „-Nie, wyrzuciłem.” „-Gdybyśmy go mieli wiedzielibyśmy co to za wąż.” „-Spokojnie, powinienem mieć ten słoik w śmietniku.”. Coś wspaniałego...

KSIĄŻKI

„Uczta dla Wron” G.R.R. Martin – Wreszcie sięgnąłem do dalszych tomów „Pieśni Lodu i Ognia”

i zrozumiałem rozczarowanie wielu tysięcy czytelników. Nie dość, że w zasadzie zabrakło tu wszystkich bohaterów, których lubię, to jeszcze całość została rozbita na dwa tomy, z czego w pierwszym praktycznie nic się nie dzieje. Przez ponad pięćset stron. Żeby było weselej, Martin wprowadził nowe postacie i wątki (bo po co ciągnąć stare) i momentami rozwleka wszystko w nieskończoność. Nie powiem. To nie jest zła książka, wciąż jest to bardzo wysoki poziom i intrygująco rozwijająca się opowieść. Ale myśl, że dalsze losy niektórych bohaterów zostaną wyjaśnione najszybciej za rok (lub później), a ja mam czytać o jakiś nowych pretendentach do tronu... Coś mi tu śmierdzi rozdmuchiwaniem całości dla korzyści materialnych...

„Imperium” Graham Masterton. Młoda dziewczyna dostaje od losu szansę i zostaje żoną bogatego księcia, który wkrótce obejmie rządy nad koloniami w Indiach. Przedtem jednak trochę wycierpi, poszuka miłości i narobi sobie problemów, które będą jej ciążyły groźbą skandalu za kilka lat. Lubię powieści historyczne Mastertona, bo choć nie odnosi się do konkretnych wydarzeń, to zawsze znakomicie odzwierciedla tło i tworzy o wiele bardziej wyraziste postacie, niż w jakichkolwiek innych swoich książkach. Tutaj, niestety, głównym modus operandi jest żądza i naiwność wielokrotnie tak rażąca, że aż przyprawia o ból zębów. Tło, intrygi jak zwykle wypadły znakomicie, reszta, skażona typowymi dla Mastiego dewiacjami, znacznie gorzej. To nie jest najsłabsza książka autora, ale zdecydowanie jego najgorszy romans historyczny.

„Kłamca 1” Jakub Ćwiek. Za sprawą „Chłopców” przekonałem się w końcu do pisarstwa Jakuba Ćwieka i postanowiłem ponadrabiać nieco zaległości. Opowiadania o Lokim, który zostaje anielskim cynglem i poluje na innych bogów to pomysł sam w sobie genialny. Wykonanie również niczemu nie ujmuje i może poza faktem, że taka forma (opowiadania tworzące rzekomo powieść) bardzo mnie się przejadła (tak, wiem, że też taką popełniłem – może właśnie dlatego), nie miałbym nic do zarzucenia. Nie ukrywajmy, nie jest to literatura wysokich lotów, ot, konkretna rozrywka, gdzie można i się zaśmiać i zadziwić.

„Kłamca 2 Bóg Marnotrawny” Jakub Ćwiek. Kontynuacja wypada całkiem dobrze, a w wielu momentach nawet lepiej niż poprzednik. Widać, że autor znów spina wszystkie opowieści, a całe uniwersum zaczyna coraz lepiej funkcjonować. Nieco z przekąsem patrzę na rozwiązania typu walka z Herkulesem, czy kompletnie nie trafiający już do mnie humor z opowiadania „Słudzy Metatrona”. Znacznie lepiej wypadają pozostałe historyjki (pozwolę sobie je tak nazwać) i wiem, że skłonią mnie do zakupu kolejnych tomów.

„Festiwal Strachu” Graham Masterton. Kiedyś bardzo podobały mnie się

zbiory opowiadań Mastiego, twierdziłem nawet, że jego opowiadania są lepsze od powieści. Osąd ten wynikał z dwóch rzeczy. Po pierwsze – znałem mało powieści autora (i opowiadań też nie za dużo). Po drugie widać w wieku jakim się znajdowałem absurdalne sceny pornograficzne przetykane tymi totalnie obrzydliwymi odpowiadało. Dziś przy połowie tekstów czułem zażenowanie, dwa czytałem wcześniej w innych zbiorach, ostatecznie na pochwałę zasługują dwa: „Burgery z Calais” (oryginalność zerowa, ale opisy na tyle dobre, że nie radzę jeść przed lekturą) i „Anty-Mikołaj” (naprawdę udana historia o „prawdziwym” Świętym Mikołaju). I teraz nie wiem, czy to ze mną coś nie tak, czy tak bardzo się postarzałem. Nie mam czasu wgryzać się w zbiory opowiadań, które już czytałem (po prawdzie zaczynam nie trawić opowiadań w ogóle!), ale trzeba będzie kiedyś przeprowadzić eksperyment.

„Kondor” Graham Masterton. Stary, ale jary thriller autora. Do tej pory zupełnie mi nieznany. Opowieść zaczyna się brutalnie (jak to u Mastiego) od zgonu chłopca, który w lesie znalazł rozbity przed laty samolot z tajemniczą zawartością na pokładzie. Śmiertelny wirus, bezlitosne rozgrywki polityczne, okres Zimnej Wojny i echa niedawnej II Wojny Światowej przenikają się w tej zaskakująco udanej powieści. Bardzo dobra rzecz w swojej klasie i jeden z najlepszych thrillerów autora. Jeszcze żeby nie ta okładka...

GRY:

Talisman

Pochwaliłem się ostatnio, że pograłem sobie na telefonie i co? I od tamtego czasu nie włączyłem żadnej ze wspomnianych gier nawet na minutę. Za to nabyłem okazyjnie „Talisman” w wersji digibook, co pozwoliło mi przypomnieć sobie zasady i poczuć magię dawnych lat podczas krótkich sesji przy kompie. Wszystko to zaś w imię wyższej idei – zakupienia dla Staropolskiego Klubu Fantastyki wersji planszowej. I jest, i mamy i już graliśmy. Chłopcy są zachwyceni, ja też. Kolejne pokolenie się zaraziło.