Większe recenzje - DRAŻLIWE TEMATY - Neil Gaiman

Neil Gaiman
DRAŻLIWE TEMATY
wydawnictwo: Mag
ocena: 6/6

Neila Gaimana polecać nikomu nie trzeba, to twórca, który złotymi zgłoskami zapisał się w historii literatury za sprawą takich dzieł jak „Nigdziebądź”, „Chłopaki Anasiego” czy „Amerykańscy Bogowie”. Czy więc jest sens zachwalać jego nowy zbiór opowiadań? Tak, bo to jedna z najlepszych książek, jakie czytałem w ostatnich latach, a przeczytałem ich naprawdę sporo.

„Drażliwe tematy: Krótkie formy i punkty zapalne” to kolekcja krótszych i dłuższych historii zebranych w pięknie wydanym tomie. Klimatyczna okładka autorstwa Dagmary Matuszak, twarda oprawa, prawie czterysta stron rewelacyjnej prozy. Wydawnictwo Mag jak zwykle stanęło na wysokości zadania oddając w ręce czytelników produkt niemal idealny. Na kilka drobnych literówek przymykam oko, ważna jest bowiem treść. Absolutnie niezwykła.

Wszystko zaczyna się od wstępu, w którym autor zdradza powód złożenia takiej właśnie antologii opowiadań, przy okazji zdradzając genezę każdego z utworów. To momenty w książkach, które uświadamiają czytelnikowi, że autor jest również człowiekiem, pozwalają budować specyficzną więź, tym samym zawsze bardzo wysoko je ceniłem. Dokładnie tak jest i w tym momencie, dlatego pozwolę sobie nie zdradzać żadnych zawartych tutaj wątków. Przeczytajcie te czterdzieści stron, a przekonacie się, jak bardzo chcecie wysłuchać opowiadanych przez Gaimana historii.

A te historie? Różnorodne pod względem treści, długości i formy. Mamy tu króciuteńkie opowiadania, rozbudowane fabuły i wiersze. Szczególnie te ostatnie ukazują wyjątkowo magiczny i nostalgiczny świat twórcy „Koraliny”. Na pewno nie wszystkie przemówią do Was w ten sam sposób, ale gwarantuję, że wiele z nich wgniecie Was w fotel, głęboko poruszy, albo tylko (!) zmusi do zastanowienia. Trudno wybierać między przerażającym „Klik-klak Grzechotka”, fantastyką „Godziny Nic”, nostalgicznym „Problemem z Cassandrą”, szaloną „Inwokacją indyferencji”. Jak nie wspomnieć o „Śmierci i miodzie”, hołdzie dla Sherlocka Holmesa, „Śpiącej i wrzeciono” wariacji na temat „Śpiącej królewny” i „Królewny Śnieżki”, albo „Czarnym Psie”, gdzie powraca Baldur „Cień” Moon? A to zaledwie czubek góry lodowej. W każdym tekście Gaiman prezentuje się jako erudyta o fenomenalnym warsztacie, mistrz krótkiej formy i nieograniczonej wyobraźni, perfekcyjnie budujący nastrój i klimat.

Nie będę ukrywał, że zbiór po prostu mnie oczarował. Zawsze byłem zwolennikiem opowiadań, wychodząc z założenia, że horror i fantastyka wywodzą się właśnie z krótkiej formy i tam najlepiej się odnajduje. Przez lata przeczytałem tak wiele rozmaitych antologii i zbiorów, że w pewnym momencie nastąpił całkowity przesyt, a ja zacząłem unikać wszystkiego, co nie było dłuższe niż kilkaset tysięcy znaków. Do „Drażliwych tematów” podszedłem więc z dużą dozą niepewności, ale już sam wstęp sprawił, że poczułem się komfortowo, a im dalej w las, tym bardziej rósł mój zachwyt, a ja znów przypomniałem sobie te czasy, gdy z wypiekami na twarzy zaczytywałem się w tekstach Lovecrafta, Sheridana Le Fanu, Ambrose Bierce czy rodzimych mistrzów pokroju Stefana Grabińskiego i Ludwika Sztyrmera. Autor zapowiedział we wstępie, że opowiadania mają na celu poruszyć czytelnika. I zupełnie subiektywnie, uczciwie, przyznaję, że we mnie poruszyły struny, które zdążyły już zaśniedzieć. Serdecznie mu za to dziękuję.